ความเอื้ออาทรไม่เคยจางหาย...

ช่วงเวลาหนึ่งของเด็กผู้หญิงพลัดถิ่น ที่เข้ามาทำงานที่สนามกอล์ฟครั้งแรก..มาโดยไม่ได้ตั้งใจว่าจะมาสมัครงาน..เพียงโทรคุยรายละเอียดกับผู้จัดการฝ่ายก่อสร้างเท่านั้น..ซึ่งท่านต้องการรับสถาปนิกโครงการ ที่สามารถใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางปาเขา ไม่มีแสงสีได้ในระยะเวลานาน ท่านจึงได้เชิญชวนให้มาดูบรรยากาศของที่นั่นก่อนค่อยตัดสินใจ..เสื้อยืดกางเกงยีนส์พร้อมลุยเดินทางมาพร้อมกับเพื่อนสาวอีกหนึ่งคน..แต่ไม่คาดคิดว่าวันนั้นคือวันที่ต้องสัมภาษณ์งาน..(ก้มลงมองดูการแต่งกายสำหรับสัมภาษณ์งานของตัวเอง..โอ้!! พระเจ้าช่วย)

ด้วยความเอื้ออาทรของคุณเกรียงศักดิ์ ผู้จัดการฝ่ายก่อสร้าง(ซึ่งตอนหลังทุกคนสงสัยว่าตกลงมันเป็นเจ้านายกะลูกน้องหรือพ่อกะลูกเนี่ย!! ทะเลาะกันหน้าดำหน้าแดง..แต่รักพ่อนะ).."สัมภาษณ์เลยก้อแล้วกันจะได้ไม่เสียเวลาไม่เสียค่ารถหลายรอบ" หลังจากการสัมภาษณ์ยังมิได้ตัดสินใจ ท่านก้อมิได้เร่งรัดใดๆ ด้วยเกรงว่า ผู้หญิงตัวคนเดียวเดินทางมาจากเมืองแห่งแสงสีเพื่อมาใช้ชีวิตอยู่กลางป่ากลางเขา..จะอยู่ได้สักกี่วัน??..เดินออกจากห้อง ผู้จัดการด้วยอาการ 50/50 ..ทิวทัศน์โดยรอบ..ความงดงามแห่งหุบเขาและหญ้าสีเขียว..เปอร์เซ็นต์เริ่มพุ่งขึ้นเป็น 60 เดินผ่านคลับเฮ้าส์ออกไปในใจ เริ่ม 70 พอก้าวผ่านซุ้มกล้วยไม้ซึ่งเป็นทางเชื่อมต่อจากคลับเฮาส์ไปสู่โรงแรม..ความร่มรื่นสวยงามของพรรณไม้นานาพันธุ์ ความสงบเงียบปราศจากความพลุกพล่านของรถราในเมืองหลวง..วินาทีนั้นเอาเด็กผู้หญิงคนนั้นหันหลังให้ความศิวิไล ของในเมืองมาเลือกป่าเขาร้อยเปอร์เซ็นต์เต็ม..

ชีวิตการทำงานในตำแหน่งสถาปนิกเต็มตัวเป็นครั้งแรก..ซึ่งที่ผ่านมาล้วนแล้วแต่ทำงานที่ชอบแต่ไม่ตรงกับสายงานที่ได้ร่ำเรียนมามากนัก..ที่นี่เอง ความเอื้ออาทรมากมายที่ได้รับ จากหลากหลายผู้คนที่รู้จัก..ทำให้รู้สึกว่าเกิดมาค่อนข้างโชคดี เริ่มตั้งแต่เพื่อนคนแรกของกรีนวัลเล่..ป๊อบ เลขาหน้าห้อง ผู้ซึ่งพาชมสถานที่ทำงานโดยรอบด้วยความเป็นกันเอง พี่โต เจ้าหน้าที่การตลาด พี่ชายที่คอยเป็นเพื่อน ให้คำแนะนำ ปลอบใจในบางครั้ง..ที่ลืมไม่ได้เด็ดขาด..พี่ภาณุ วิศวกรไฟฟ้า พี่ชายที่แสนดี ผู้คอยช่วยเหลือให้คำแนะนำให้คำปรึกษา..ระบาย..เกือบทุกเรื่อง นอกจากนี้ยังมี เดอะฮีโร่ วีรบุรุษในใจเสมอ พี่มานิตย์ โฟร์แมนหนุ่ม ที่ 'พ่อเกรียง จัดให้เป็นบัดดี้ คอยแนะนำช่วยเหลือในทุกๆด้านเกี่ยวกับงานก่อสร้างทั้งหมด (รวมถึงคอยไกล่เกลี่ยเวลาน้องทะเลาะกะพ่อด้วย ซึ่งเกิดบ่อยมาก)..ความเป็น เดอะฮีโร่ เกิดขึ้นเมื่อเข้ามาทำงานที่นี่ได้สองสามวัน ยังไม่รู้จักใคร เย็นๆก้อจะมานั่งทำมิวสิค ริมบ่อตกปลา..เหงา..คิดถึงบ้าน..คิดถึงเพื่อน..แต่อันนี้ชิวชิว..แต่ที่ไม่ชิวนี่สิ..สองทุ่ม ไฟฟ้าดับ ทั้งสนามเงียบสงัด..มืดสนิท..แล้วเราจะอยู่อย่างไรท่ามกลางหุบเขา..ความกลัวเริ่มเกิดขึ้นในใจอย่างมากมาย ที่พึ่งสุดท้าย..หยิบโทรศัพท์..พี่คะ..ไฟดับ!! สิบนาทีต่อมา มีเสียงแตรรถยนต์ดังอยู่หน้าอาคารที่พัก ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เดินมาพร้อมกับไฟฉายและเทียนในมืออีกหนึ่งกำ..วันนั้นผ่านไปด้วยความรู้สึกขอบคุณเดอะฮีโร่..

การเริ่มต้นงานใหม่เป็นไปอย่างราบรื่นด้วยความช่วยเหลืออันดีของทุกๆคน ทุกเช้าเรากะพี่ชายทั้งสองคนคือ พี่ภาณุ และพี่มานิตย์จะมานั่งดื่มกาแฟปรึกษางานกัน โดยมีตัวป่วน คือป๊อบคอยนั่งก่อกวนอยู่ข้างๆ เสียงที่สูงปรี๊ดดดด "เครียสอีกแล้ววววว คุยเรื่องงานทีไรเครียสทุกที เลิกเครียสๆๆๆๆ ไปจดหวยดีกว่า)
สองเดือนผ่านไป เราได้ย้ายขึ้นไปอยู่บ้านพักที่เพิ่งต่อเติมเสร็จ "บ้านสาวโสด" ที่นี่คืออีกความอบอุ่นของคำว่า 'บ้าน 'ครอบครัว หากมีวันใด เหน็ดเหนื่อย ท้อแท้ ในการทำงาน อย่างน้อยวันนี้เรารู้สึกว่ามีบ้าน มีครอบครัวรอเราอยู่..พี่ น้อง คุณแม่(แม่เพื่อนก้อเหมือนแม่เรา ยืมใช้ก่อน) ครอบครัวใหม่ของเราอบอุ่นและมีความสุขมาก เย็นๆ ที่บ้านจะทำอะไรทาน เปิดคอนเสริต ร้องคาราโอเกะลั่นเขา..ไม่ต้องเกรงใจใคร เพราะภายในรัศมี 1 กม.กลางป่าเขา..ไม่มีใคร นอกบ้านจากบ้านเรา..(แต่เดี๋ยวนี้มี ป้อม รปภ. และเพื่อนบ้านมากมายเสียใจด้วยนะคะคุณโจรรู้ช้าไปแล้วววว)

นอกจากพ่อ พี่ชาย เพื่อน ในแผนก เรายังมีความหลังดีๆ กับเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ต่างแผนกมากมาย..ไม่ว่าจะเป็น ประชาสัมพันธ์สาวสวย ฝ่ายขาย ห้องอาหาร จัดสวน รวมถึง ฝ่ายสนาม โดยเฉพาะ จักรพงค์ น้องรักหนุ่มเจ้าสำอางค์ที่ มั่นใจในตัวเองเหลือเกิ๊นนนน!!! ทำงานตากแดดกลางสนาม แต่ครีมนี่ได้ข่าวว่ามิได้ขาด..ล่าสุดมีสายรายงานมาว่า"หน้าขาวขึ้น" แต่หล่อกว่าเดิมหรือเปล่าน้าาา..ไม่ได้เจอนานแระ..พ่อหล่อเลือกได้..แล้วก้อพี่วัต เจ้าของ"สุดทางรัก"(ศาลาหน้าบ้านนะไม่ใช่ร้านอาหารที่พัทยาหรอก) เจ้าของสโลแกน"ถึงพี่จะดำ แต่พี่ก็ดำฟอร์เอฟเวอร์นะน้อง" ผู้คอยหาต้นไม้ดอกไม้ประดับมากมายมาช่วยแต่งสวนหลังบ้าน(บ้านสาวโสด) ไว้เป็นที่ดริ๊งค์ หลังเลิกงาน อีกคนน้องไผ่ ชายหนุ่มร่างผอมบางสูงโปร่ง..พ่อหนุ่มแสนดีโรแมนติก..ของสาวๆๆๆๆ มากมาย(ซึ่งตอนนี้ได้ข่าวว่ามีกิจการเป็นของตัวเองแล้ว..ขอแสดงความยินดีด้วยนะจ๊ะน้องรัก..ขอให้ร่ำขอให้รวย..แล้วจะเข้าไปอุดหนุนนะคะ)..ที่กล่าวมาแล้วทั้งสามคน..มั่นใจในตัวเองทั้งน้านน หล่อเกิ๊นนนน!! แต่ทั้งสาม มีความน่ารัก เอื้ออาทรต่อกันเสมอมา..จนถึงปัจจุบัน (มีวีรกรรมมากมายของเราสี่คน ไว้นึกอะไรฮาๆ ได้จะมาเผาพวกนายต่อ)..ผ่านจากในสนามลัดเลาะออกทางสนามไดร์ฟของระยองกรีนวัลเล่ จะโผล่ออกหน้า โรงเรียนนานาชาติ จากนั้นก็เลยออกไปถึงบ้านพักในแค้มป์ ที่ซึ่งมีไว้ตามหาเวลาหิว..รวมทั้งเวลาเหงาด้วย..บ้านพี่ชายพี่สาว "ครอบครัวตัวน้อย" พี่น้อยชายและพี่น้อยหญิง..ทั้งสองคนใจดีมีน้ำใจกับน้องผู้หิวโหยเสมอ อย่างน้อย ไข่เจียวก็ยังดี แต่ที่เด็ดๆ สุดของที่นั่น ลาบเหนือ พี่น้อยหญิงเป็นสาวลำปาง ผู้มีฝีมือทางด้านการทำอาหาร โดยเฉพาะกับแกล้ม เรากะจักร เป็นแขกประจำของที่นั่น จนรู้สึกเหมือนบ้านตัวเอง (คือไปถึงก้อทะลุครัว อิอิอิ) พวกเราจะชอบตั้งวงกันที่นั่น พี่น้อยเล่นกีต้าร์ พวกเราจะร่วมร้องเพลง วันดีคืนดี พอได้ที่ก้อจะเริ่ม "เล่นกอล์ฟลานกว้าง เป็นล้านๆ ตารางวา แค่มีเจตนาให้ลงหลุมเล็กนิดเดียว พ่อเจ้าประคุณ สนุกกี่คนกันเชียว ทำท่าสุดแสนหวาดเสียวเมื่อลูกวิ่งลงหลุมรู...." เป็นเนื้อเพลงท่อนหนึ่ง "เขาใหญ่2" ของน้าหมูพงษ์เทพ ที่ร้องกันแล้วก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ...เจ้านายจะได้ยินมัั้ยเนี่ย!!!...ก็เราทำงานในสนามกอล์ฟอ่ะ...

นอกจากเพื่อนๆ และคุณพ่อ ที่ได้กล่าวมาแล้ว เรายังได้รับความเมตตาจากน้องสาวเจ้าของสนามซึ่งเข้ามาเป็นเจ้านายเราในระยะหนึ่ง คุณเปิ้ล ให้ความรัก เอ็นดูเรามาก..เรามีกิจกรรมร่วมกันเสมอ ทานข้าวบ้าง ช้อปปิ้งบ้าง แต่ไม่นานท่านก้อเดินทางไปอยู่เชียงใหม่..ทิ้งเราไว้ให้น้องสาวคนเล็กดูแลต่อ..คนนี้สิรักมากมาย..คุณแม่นุ้ย คุณพ่อโอภาส ความผูกพัน มีมากมาย..ถึงปัจจุบัน เรายังเข้าไปเยี่ยมเยือนท่านมิได้ขาด..ตอนนี้ท่านดูแลกิจการร้านอาหาร หลากหลายสไตล์ ไทย จีน ญี่ปุ่น อิตาเลียน T&R Tee Time@St. Andrew เชิญแวะไปสัมผัสบรรยากาศ สวยงาม ท่ามกลางธรรมชาติ ฟังเพลงไพเราะ เพราะที่นั่นมีดนตรีขับกล่อมท่านในช่วง ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ประชาสัมพันธ์ให้คุณแม่ไว้ตรงนี้เลยนะคะ..

คนนี้ที่ลืมไม่ได้..พี่สาวพี่ชาย..คู่ขวัญนักร้องนักดนตรี ที่มีความน่ารัก อบอุ่น เอื้ออาทร ทุกสิ่งทุกอย่างรวมไว้ที่พี่ทั้งสองคน..อบอุ่นแค่ไหน..แค่ที่พี่ทั้งสองคนสามารถทำให้ คนรักชีวิตโสดทั้งหลาย..ไม่ว่าจะเป็นหนุ่มโสดเจ้าสำราญ หรือสาวโสดอย่างพวกเราๆๆ..มีความรู้สึกอยากมีใครสักคน อยากมีคนอยู่ข้างๆ ดูแลกันไปเหมือนพี่ทั้งสองคนที่ดูแลกัน..พีสาวตาไม่ค่อยดี จะเดินไปห้องน้ำหรือไปไหนมาไหนจะต้องมีพี่ชายเดินประคองอยู่ข้างๆ มิได้ห่าง..จะไม่ให้พวกเราอิจฉา อยากมีคู่บ้างได้งั๊ยยย!!! แต่ทั้งสองคน มิได้แค่ดูแลกัน..เรากะพี่หมวยสามขวด..คือภาระ ที่พี่แกจะต้องดูแลเหมือนจะตลอดไป..อิอิอิ (พี่บอกว่ามันไม่มีแฟนกันก้อดีแล้ว..จะได้มีเพื่อนดื่มกันไปนานๆ เพราะถ้ามันมีเดี๋ยวมันจะหายไป)สองคนนี้ คือ "พี่จ๊อด พี่ติ๋ม" พี่ชายพี่สาวที่แสนดี... อีกหนึ่งคนที่ลืมไม่ได้เช่นกัน..ไปสนามกอล์ฟต้องไม่ลืมแวะหา..และจะต้องเม้าท์อยู่ที่นั่นยาวไปถึงค่ำ ..จนถึง คนบางคนกระแนะกระแหนว่าตกลงไปหาเขาหรือไปหาหล่อนกันแน่..คุณนายนก คุณนายผู้ซึ่งวันๆ วุ่นวายอยู่แต่กับหาอาหารให้ลูกและสามี และมีปัญหาแต่เรื่องแม่บ้าน!!! เธออยู่คฤหาสต์ใหญ่โตหรูหรา..แต่วางตัวเป็นแจ๋ว!! ถ้าใครไม่รู้จักเธอ จะไม่มีทางทราบว่าเธอคือคุณนายเจ้าของบ้าน เธอจะแต่งตัวตามสบายไม่มีมาดใดใดทั้งสิ้น..วีรกรรมเกี่ยวเนื่องกับการแต่งกายของเธอนำมาเล่าขำกันได้ไม่รู้จบมีมากมาย เช่น การนำอาหารไปส่งสามีถึงที่ทำงาน แต่ด้วยการแต่งกายของเธอ และ อาจจะด้วย รปภ.ใหม่หรืออย่างไร..เขาไม่ยอมให้เธอเข้าไปในบริษัท ขอแลกบัตรเธอก็ให้..แต่ไม่ รปภ.ยังซักไซ้ต่อถึงธุระ การมาของเธอ..และไม่ยอมให้เธอเข้าสักที ในที่สุดเธอ เธอเบื่อที่จะรอต่อไปจึงเปิดเผยตัวว่าสามีเธอเป็นใคร..เท่านั้นล่ะค่ะ เพื่อนๆ ขา..รปภ.แทบช็อค!!! ไม่ยอมเปิดประตูให้ภรรยาท่านผู้อำนวยการบริษัทเข้า..จากวันนั้นเป็นต้นมา..รถของเธอถูกจดจำไว้มิลืมเลือน..ไม่เคยต้องแลกบัตรใดใดทั้งสิ้น อีกต่อไป...

เขาเหล่านี้ที่กล่าวถึง คือบุคคลผู้ซึ่ง..อยู่ในความทรงจำที่ดี..เสมอ..และตลอดไป..ผู้ซึ่งมีความเอื้ออาทรให้ไม่เคยจางหาย..ไปเจอเมื่อไหร่ก้อรู้สึกดี...รักมากมายค่ะ

กลับไปเฮอาหน้าบ้านเดอะแก๊งค์.....

นินทาระยะเผาขน กับ ระยอง2

ระยอง2 ที่ว่านี้..เป็นรหัสพื้นที่ของหน่วยงานภาค รัฐวิสาหกิจแห่งหนึ่ง..มีใครบางคนฝากข้อความขอร่วมแก๊งค์ด้วย..ที่จริงแล้ว..ทุกคนอยู่ในแก๊งค์..ของความทรงจำในวันวานอยู่แล้ว..เพียงแต่จะถูกหยิบขึ้นมานินทาเมื่อไหร่เท่านั้นเอง..แต่ครั้งนี้ที่ขึ้นหัวเรื่อง นินทาระยะเผาขน..มีความนัยหมายถึง..หลายคนในที่นี้รู้ตัวล่วงหน้าแบบตุ๊มๆ ต่อมๆ ว่าจะโดนแบบไหนเมื่อไหร่..และทุกคนยังอยู่ใกล้ๆ นี่เอง..เดอะแก๊งค์จะโดนยำเมื่อไหร่..ง่ายนิดเดียว อิอิอิ...

เราเริ่มต้นรู้จักแก๊งค์นี้ ที่ร้านลาบไก่เพชรบูรณ์ ..ของคุณน้องโอ๊ต ที่ เปิดกิจการเฉพาะกิจขึ้นมาในช่วงระยะเวลาสั้นๆ (แต่รักฉันยาว..หุหุ)แก๊งค์นี้เป็นแขกประจำร้าน ที่มานั่งทาน..จนกระทั่ง..ทั้งเจ้าของร้านและเด็กเสริฟได้ร่วมโต๊ะด้วย..เพราะความคุ้นเคย..พี่ชายหัวหน้าแก๊งค์ที่มาเป็นผู้ใหญ๋ใจดี..น่ารักกับน้องๆ ทุกคน..พี่บูลย์..จะผลัดเปลี่ยนพาน้องๆ ในระยอง 2 มานั่งที่ร้านจนแก๊งค์ บ้านสาวโสด รุ่นสุดท้าย ได้รู้จักเกือบทั้ง หน่วยงาน..เริ่มจากวันแรกที่เราเจอ..แต่รู้สึกจะเป็นครั้งที่สองที่พี่ๆ มานั่งที่ร้าน พี่บูลย์ มากับ หอสร หนุ่มโสด ผู้ซึ่งหลงใหล ตะเกียงเจ้าพายุและบ้านสไตล์คันทรีและพี่ปื๊ด หนุ่มใหญ่เจ้าเสน่ห์ (ได้ข่าวว่าตอนนี้ได้เลื่อนตำแหน่ง ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ) สักสามทุ่มได้ หอสรก้อกลับก่อนเพราะติดธุระ..วันนั้นเรารับหน้าที่เด็กเสริฟ เนื่องด้วย ถูกอุปโหลกให้เป็น "มือชง มืออาชีพ" เพราะก่อนหน้านั้นเจ้าของร้านคือน้องโอ๊ต ผู้ซึ่งไม่เคยดื่มเหล้าเลย แต่จำเป็นต้องบริการลูกค้า ตามหน้าที่ ถูกพี่ๆ แซวว่า ชงเหล้าหรอ พี่นึกว่าเหยาะน้ำปลา"?? สุดท้ายเหลือเพียงสองหนุ่มนั่งดื่มยันร้านปิด..ที่ไม่ลืมอีกคนคือ ป๋าโหนด เพื่อนรักของพี่บูลย์ อันนี้หมอดูประจำ ป๋าจะทักดวงจากโหงเฮ้งก่อน (เหมือนเวลาเดินตามห้างหรือตามงานเทศกาลต่างๆ จะมีคนเดินมาทักเพื่อให้เราอยากดูดวงอ่ะ) พี่วิรัต คู่กัดที่สมน้ำสมเนื้อของเราเอง พี่ต้อมพี่ชายใจดี ที่ชอบซื้อผลไม้มาฝากเด็กๆ และคุณแม่ ที่ร้านเป็นประจำ อานนท์วิศวกรณ์หนุ่มหน้าแขก กับ พี่เกียรติ นายช่างหญ่าย..เจ้าของโปรเจ็ค บ่อน้ำร้านลาบไก่..เฮียหด..เอ้ยยย เหียโหด..ที่จริงพี่เขาชื่อ พี่รุ่ง เจ้าของหน้าตาดุและปากร้าย จนเราเกิดความรู้สึกอยากล้มโต๊ะลูกค้าในวันนั้น ท้ายที่สุดได้จัดเจ๊หมวยคนสวย ตอนเมาเบียร์ไปปราบ..ปากคอทันกัน..สยบได้ในบัดดล..นนท์ตี๋ หนุ่มน้อยไม่ค่อยพูด..และลืมไม่ได้เลยสำหรับแขกประจำที่มาสั่งกระเพาไก่ในทุกค่ำคืน บอย..ท้ายสุดน้องนุชสุดท้องที่เพิ่มเข้ามาทำงานใหม่ได้เพียงสองเดือนพี่ชายก้อไม่ลืมที่จะพามาด้วย..คุณใหญ่..

บ่อยครั้งที่เราเปิดคอนเสริต์กันจนร้านปิดและแขกอื่นหนีหมดเนื่องจากอาจทนฟังเสียงเพลงอันไพเราะของเราไม่ได้..นอกจากนั้นก้อมีบ้างที่แก๊งค์สาวโสดหนีแม่ไปเที่ยว ไปกิน..กับแก๊งค์นี้(เว็บนี้แม่คงไม่ได้อ่าน)

ที่ประทับใจไม่มีวันลืมสำหรับแก๊งค์นี้ คือ...วันเลี้ยงอำลาตำแหน่งของอะฮั้นเอง..(อุ๊ยเหมือนนางงามเรยย) วันเลี้ยงส่งเราออกจากสนามกอล์ฟ เพื่อไปเผชิญสิ่งใหม่ งานใหม่ที่แตกต่าง..offshore...

ระยอง2 โดยการนำของพี่บูลย์ พี่ต้อม อานนท์ ใหญ่ พี่เกียรติ (ผู้ซึ่งมาส่งเราทุกคนที่ร้านแล้วหายไปเพราะติดธุระ) เราไปกับกลุ่มเพื่อนสาวจากสนามกอล์ฟอีกสี่ห้าคน..ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว..ระยองสอง มิได้มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับสนามกอล์ฟ แต่การเลี้ยงส่งครั้งนี้ ประทับใจที่สุดและอบอุ่นที่สุดในความรู้สึกของเรา..พี่ๆ มีคำกล่าวลา คำสอน มากมาย ให้น้อง ที่เพิ่งรู้จักและสนิทสนมได้เพียงไม่นาน ท้ายที่สุดของงาน..พี่เกียรติกลับจากทำธุระมาร่วมงาน พร้อมดอกไม้ช่อใหญ่(ที่แท้ ระยอง2 มีเซอร์ไพร์ นี่เองคือธุระสำคัญของพี่เกียรติ) น้ำตาซึมสิคะ..พูดไม่ออกแม้คำขอบคุณก้อต้องใช้เวลาสักพัก..เพราะความตื้นตัน..(ตกลงว่าชั้นลาออกจาก ระยอง2 หรือลาออกจากหนามกอล์ฟกันแน่เนี่ย%????)

จากกันมานาน..แต่ยังคิดถึงแก๊งค์นี้นะคะ....มีอะไรยังติดต่อกันได้ เสมอ..ฝากข้อความถึงกันได้..แล้วเจอกันวันขึ้นบ้านใหม่พี่บูลย์นะคะ..ขอฝากคำอวยพรไว้ด้วย..แบบที่ขายตามป้ายน่ะ.."อยู่แล้วรวย อยู่แล้วดี มีเงินใช้เยอะแยะนะคะ..พี่ชาย"

กลับไปเฮอาหน้าบ้านเดอะแก๊งค์.....

'ถาปัด กลับบ้าน

เป็นเวลายาวนาน..ที่เราจบการศึกษา..แล้วแยกย้ายกันไป..แทบจะไม่เคยได้เจอกันด้วยจำนวนเพื่อนที่มากมายขนาดนี้ ด้วยปัจจัยระยะทาง..ก้อเหมือนดังคัดเอาท์ของเรา"ทุกถิ่นหลากไกล เพื่อหวังสิ่งใด เพื่อไขว่เพื่อคว้า..รวมสู่แดนที่ หากพลังยังมี เป็นหนึ่งได้ว่า..จะรอเจ้าพร้อม สู่เหย้าเฝ้ามอง พี่น้องกลมเกลียว.." วันนี้คงมาถึงแล้วสินะ..'ถาปัดกลับบ้าน..

เหตุที่มารวมกันได้มากมายขนาดนี้ น่าจะประเด็นหลักอยู่ที่ มุทิตาจิต อาจารย์แม่อันเป็นที่รักยิ่งของพวกเรา

อาจารย์นิตยา พันธ์รัตนอิสระ

บ้านเก่าของเรา

ลงทะเบียน

บอร์ดกิจกรรม..เราจะหาอดีตได้จากที่นี่

บรรยากาศ

เมื่อดนตรีเริ่ม

แต่พวกบ้านยังถ่ายรูป (ไม่เจอกันนาน)

พวกเราเอง "ฟ้าสาง"

รุ่นนี้ที่ว๊ากเรา (ไอน้ำ)

รุ่นที่เราไปว๊าก "กระจกเงา"

รุ่นต่อจากเรา

รุ่นก่อนเรา

เริ่มจากในงาน ไปจบที่ร้าน แถวชลประทาน ..พี่โจ้..เป็นหัวหอกนำทีมนัดรวมรุ่นอีกที(จนป่านนี้ อ้ายยยประธานโจ้มันอยู่ไหน) รายงานตัวด้วย..งานเลี้ยงรุ่น 20 ปี ฟ้าสางมันก้อไม่ไป..(ประจานซะเลย)

จบลงด้วยดี..อ้อลืมเผา ประธานปุ๊ไม่ได้โผล่ตรงนี้เพราะมันเมานอนไร้สติอยู่ในรถ..โทรเรียกรถพยาบาลส่วนตัวรับกลับไปอย่างทุลักทุเล....

กลับไปเฮอาหน้าบ้านเดอะแก๊งค์.....

20 ปี ฟ้าสาง

งานนี้ผ่านไปได้ด้วยความ

งานนี้ผ่านไปได้ด้วยความทุลักทุเลพอสมควรเนื่องจากกว่าจะรวมตัวกันได้ผ่านไปค่อนคืน

แต่ผลออกมาเป็นที่น่าประทับใจ หวังว่าครั้งต่อไปจำนวนเพื่อนจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

แต่ครั้งนี้ขอสดุดี "เพื่อนหวาน" ได้ใจทุกคนไปครอง เนื่องจากเดินทางออกจากร้อยเอ็ดเกือบหนึ่งทุ่ม มาถึงงานประมาณเที่ยงคืนกว่า....

หลังจากนั้นเพื่อนแหกปาก.. อ้อล้อ...รอเธอ...รอฟ้าสางทุกคนมาเจอกันในครั้งต่อๆไป

เริ่มต้นด้วยการไปทำบุญที่วัดถ้ำเขาวง..(นึกว่าจะดีหน่องมันเพิ่งสารภาพว่ามันอยากถ่ายรูป)

นั่งร้อนๆหนาวๆ หน้าพระประธาน

เจ้าแม่กวนอิม หน้าถ้ำ

ปากทางเข้าถ้ำ

เริ่มได้ที่..เฮฮา..

เฮียแป๋งมันเริ่ม.กาม..

หน้าตาแก๊งค์นี้..

กลับไปเฮอาหน้าบ้านเดอะแก๊งค์.....

ปิดตำนานบ้านสาวโสด

จากที่มาในตอน"จากชาวอนุรักษ์สู่เด็กหนามกอล์ฟ" ที่นี่ เราก้อมีอีกตำนาน ..."บ้านสาวโฉด..เอ้ยยย..โสด" เราได้ใช้ชีวิตแบบใหม่..กับแก๊งค์ใหม่..ที่มีแต่ผู้หญิง..ก้อเลยทำให้ต้องกลายเหมือนผู้ชายคนเดียวในบ้าน..เรารู้จักผู้หญิงมากขึ้นก้อที่นี่เอง..รู้จักแบบที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน..ไม่เคยรู้ว่า เวลาผู้หญิงอยู่ด้วยกันเยอะๆ เขาคุยอะไรกัน..เขาปรึกษาหารือเรื่องความสวยความงามกันอย่างไร? ฯลฯ แต่การอยู่กับเพื่อนสาวทำให้เราเริ่มกลายพันธุ์..ความเป็นผู้หญิงในตัวเริ่มผุดขึ้นมาทีละน้อย..เล่าถึงตรงนี้..อย่าคิดว่าเราเป็นกระเทยนะ..ผู้หญิงแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ย่ะ...เพียงแต่ที่ผ่านมา..ด้วยสภาพแวดล้อมเรื่องเรียน..เรื่องงาน..กลืนความเป็นผู้ชายไว้ในตัวมากไป..ในวันนี้ความเป็นหญิงมันถูกเพื่อนแก๊งค์นี้ดึงออกมา จะว่าไปแล้ว ที่จริง เราเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงก้อตอนนี้เอง...เมื่อก่อนตอนเข้ามาทำงานที่นี่ใหม่ๆ แต่ละคนพักอยู่ห้องพักไม่ไกลกันนัก บ้านที่เราอยู่กันถูกต่อเติมมาจากออฟฟิตเก่า โครงเหล็กใหญ่โต ชั้นล่างมีห้องนอนสี่ห้องห้องครัวและห้องน้ำอีกสองห้องส่วนชั้นบนเป็นพื้นที่โล่งไม่มีฝ้าภายนอก ซึ่งชั้นนี้เป็นที่อยู่ของนกพิราบ และจะตื่นกันแต่เช้าส่งเสียงหนวกหูรบกวนคนชั้นล่างเสมอ (ค่าน้ำค่าไฟก้อไม่ช่วยจ่ายยังกล้าส่งเสียงอีก)..อยู่กันห้าคน..สี่สาวกะอีกหนึ่งแม่..แม่ของพวกเราทุกคน(จะว่าแก่ไม่ได้เดี๋ยวคุณนายโกรธ) เราอยู่บ้านหลังนี้ตั้งแต่สมัยแรกของบ้าน..ย้ายเข้าบ้านเป็นคนแรก..จนผ่านเพื่อนไปถึงสี่รุ่น..เปิ้ล หน่อย ต๋อย โอ๊ต รุ่นที่1 เราใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันที่บ้านฉาวโฉด เอ้ยย!! สาวโสดพูดผิดเรื่องเลย แรกๆ ก้อกลัวนะ เพราะระยะทางประมาณ 1 กม.โดยรอบมีเพียงบ้านเรา ตั้งอยู่ท่ามกลางสนามกอล์ฟ รายล้อมด้วยภูเขา..กลางวันก้อดูบรรยากาศดี เป็นที่อิจฉาของใครหลายคน แต่กลางคืนนี่สิ..น่ากลัวมากมาย..ทุกคนในบ้านเข้ากันได้ดี..โอ๊ตเป็นคนเหมือนจะดูหยิ่งๆ ไม่ค่อยพูดแต่ที่จริงแล้วก้อติงต๊องพอประมาณหากสนิทกัน มีน้ำใจมากมายให้ทุกคน ส่วนหน่อย เป็นคนใจดีมีน้ำใจ ทำงานเก่ง แต่ชีวิตเธอจะเศร้าหมองร้องให้ทันทีที่มีแอลกอฮอล์เข้าสู่เส้นเลือด แม้เพียงสปายแก้วเดียว ส่วนเปิ้ล สาวคหกรรม ทำงานเป็นกัปตันห้องอาหารที่คลับเฮาส์ คนนี้สวยแบบคุณนาย มองดูเนี๊ยบทุกกระเบียดนิ้วเจ้าระเบียบ แต่ที่จริงก้อต๊องไม่แพ้กัน..ส่วนคุณแม่ผู้น่ารัก เป็นแม่ของน้องโอ๊ต คุณแม่มีฉายาว่า"ควีนออฟเทเลโฟน" คุณแม่อยู่บ้านคนเดียวเวลาพวกเราไปทำงาน ท่านคงเหงา วันๆ จึงอยู่กับโทรศัพท์ คุณแม่ใจดีน่ารัก เข้ากับพวกเราได้ทุกคน เพราะคุณแม่จะทันสมัยมาก (แม้แต่เราเข้าเท็ค..คุณแม่ไม่มีพลาด) ทุกคนในบ้านเข้ากันได้ดี.. เมื่อเปิ้ลย้ายที่ทำงาน..น้องอ้อ จอมโก๊ะ...เข้ามาอยู่แทน บุคลิกส่วนตัวของน้องอ้อมีอะไรแปลกๆ แต่น่ารักดีเช่น..เธอจะซักผ้า เธอก้อจะเอาผ้าทุกใส่ลงในกะละมัง พร้อมด้วย เทผงซักฟอก น้ำยาปรับผ้านุ่ม และน้ำลงพร้อมกันหมดเลย..แล้วก้อนั่งรอ..น้องเค้าเข้าใจว่าเหมือนกันกับเครื่องซักผ้า..โธ่ กะลังมังวิเศษ มีช่องแยกผงซักฟอกและน้ำยาปรับผ้านุ่มด้วย..ต่อมาเมื่อน้องอ้อ..ออกไปก้อเป็นน้องเหมียว คนนี้ช่างเอาอกเอาใจ พูดจาหวานหู..ผ่านจากน้องเหมียว..ล่าสุดก่อนที่เราจะอำลาจากที่นั่นก้อเป็นพี่หมวย..สาวสวยวัยย่างสี่สิบ..ตอนนั้นหล่อนมีฉายาว่า "หมวยสามขวด" หมายถึง เธอชอบดิ่มเบียร์เป็นประจำ เรียกได้ว่า ต้องวันละสามขวด..ที่อยู่ยงคงกะพัน..ก้อคงเป็นเรากะน้องโอ๊ต..เรียกได้ว่า"สี่แผ่นดิน" ตอนนั้นที่บ้านเหลือกันอยู่สี่คน เรา โอ๊ต พี่หมวย และคุณแม่ ต่อมาเราไปทำงานที่ใหม่ คนต่อไปเป็นพี่หมวย..ย้ายไปทำงานที่อื่นเช่นกัน..แต่น้องโอ๊ตและคุณแม่ยังอยู่ ทั้งเราและพี่หมวยก้อยังกลับไปสังสรรกันเสมอ จนกระทั่ง น้องโอ๊ตสละโสด เป็นคนแรกของบ้าน.. ตำนานบ้านสาวโสดจึงถูกปิดไปพร้อมกัน...

แม้ว่าเราและพี่หมวยยังคงกลับไปที่นั่นเพื่อไปเจอเพื่อนคนอื่นๆ ..แต่..ไม่มีบ้านนั้นสำหรับเราอีกแล้ว....จบเสียที..ตำนานบ้านสาวโสด

ฝากความคิดถึงผ่านหน้าเว็บนะคะ..ทั้งเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกคน...

กลับไปเฮอาหน้าบ้านเดอะแก๊งค์.....

จากชาวอนุรักษ์สู่เด็กหนามกอล์ฟ

เหมือนจะขัดแย้งในตัวเอง...

เมื่อก่อนสมัยทำงานอนุรักษ์..จะรู้สึกอินส์ มาก..เมื่อได้ยินเพลง"เขาใหญ่2"ในเนื้อหา.."เล่นกอล์ฟลานกว้าง เป็นล้านๆ ตารางวา แค่มีเจตนาให้ลงหลุมเล็กนิดเดียว.." แอนตี้อย่างมากมาย..

เขาว่ากันว่า "เกลียดอะไรจะได้อย่างนั้น" เป็นอย่างนี้ นี่เอง..

นึกถึงคำพูดของประธานโอ๋..แห่งชมรมอนุรักษ์ฯ เคยพูดไว้เมื่อวันที่เราไปอำลากันที่เขาแผงม้า..

"ผมไม่ขอสัญญาว่าจะไม่ทำลายสิ่งแวดล้อม..มันเป็นไปไม่ได้ในชีวิตจริงเพราะผมทำงานด้านวิศวกรรม ต้องมีผลกระทบบ้าง..แต่ขอสัญญาว่า..จะพยายามรักษาและดูแลให้กระทบกระเทือนให้น้อยที่สุด"

พอมาถึงตัวเอง...โอ้โห..หนักกว่าแฮะ..จากบทเพลงที่เราร้องตะโกนลั่น คุรุสัมมนาคาร รวมถึง ตะโกนข้ามเขาแผงม้าในเวลานั้น...มาถึงวันหนึ่ง..มีอันต้องเข้ามาทำงานในสนามกอล์ฟ..ที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน..ว่าจะมาบรรจบกันได้ กับอาชีพของเรา..."สถาปนิกโครงการ"..บังเอิญเป็นบ้านในสนามกอล์ฟ..เฮ่ออออ!!!!!

ที่นั่นเรามีเพื่อนอีกหลายแก๊งค์..ที่บอกแบบนี้เพราะ..โดยการทำงาน..จะมี ทั้งแก๊งค์ พี่น้องชาวก่อสร้าง..พี่ชายคนโต เป็นวิศวกร ไฟฟ้า..พี่ชายคนรอง..เป็นโฟร์แมนก่อสร้าง..อีกคนเป็นสถาปนิก..น้องๆ วิศวกร โฟร์แมน และน้องๆ สาวทั้งหลายที่คอยช่วยงานในแผนก...แก๊งค์คนงาน..ซึ่งอันนี้สาวสวยที่สุดในแก๊งค์เชียว(แบบว่านึกภาพเอาแล้วกัน..คนงานก่อสร้างรุ่นลุงๆน้าๆ พ่อจายทั้งน้านนนน อิอิอิ)..นอกจากนี้ยังมีแก๊งค์หลากหลาย..ที่หนิดหนมมาก..และยังติดต่อ กันจนถึงทุกวันนี้..มีทั้ง น้องและโฟร์แมนก่อสร้าง หัวหน้าสนามกอล์ฟ หัวหน้าจัดสวน..ซึ่งปัจจุบันแยกย้ายไปเกือบหมดคงเหลือไว้เพียงน้องโฟร์แมนรูปหล่อ..คนเดียวเท่านั้น..

นอกจากแก๊งค์ดังกล่าว เรายังมีแก๊งค์เพื่อนสาวสวย..ที่ทำงานอยู่ส่วนงานบริการ..คือ..ฝ่ายขาย..ประชาสัมพันธ์..ห้องอาหาร..นักร้องนักดนตรี(อันนี้เดอะแก๊งค์รุ่นใหญ่ที่เราพาดพิงถึงในตอน"เมืองไทยในวันวาน")
เราอยู่บ้านพักภายในสนามกอล์ฟ..มองหน้าต่างออกมาก้อเห็นวิวสนามกอล์ฟสวยงาม..จนลืมนึกถึงเนื้อเพลงที่เราเคยแอนตี้..ตอนนี้เรากลับมองมันสวยไปอีกแบบ...อย่างน้อยเราก็ได้รับรู้ว่า..สนามกอล์ฟที่นี่..ไม่เคยตัดต้นไม้ใหญ่แม้แต่ต้นเดียว...

ฝากความคิดถึงผ่านหน้าเว็บนะคะ..ทั้งเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกคน...

กลับไปเฮอาหน้าบ้านเดอะแก๊งค์.....